In tijden van onzekerheid en volgen wat komt, kan het soms aanvoelen alsof je in de ‘wachtkamer’ zit. De adem wat inhouden en stilletjes aan verkrampen, zo lijkt het wel.

Met hart & ziel

We hebben allemaal afweermechanismen en beschermingslagen ontwikkeld waarvan we ons niet bewust zijn of geloven dat we ze nodig hebben. Vaak zijn die op een bepaald moment ook wel nuttig geweest. Tegelijk zijn ze vaak niet meer nodig en dekken ze een stuk van onszelf, ons hart en onze ziel af…

Januari… donker, nat en koud. Januari… stilte, eenvoud en rust maar tegelijk ook veel ondergrondse beweging en opborrelende energie vanuit de diepte.

Het gaat over de bereidheid laagje per laagje dieper te zinken. Dit vraagt vertrouwen en moed om te zijn waar je niet alles weet en niet alles onder controle hebt.

Bij mezelf zijn en bewuste eenzaamheid… wat kan mij dat deugd doen maar ook soms zo moeilijk zijn.  Een uitdaging om er écht voor te kiezen en dat genoeg te laten zijn. 

Kunnen we ons hoofd stil zetten? De gedachten die zich ongecontroleerd opdringen en vaak flink in de weg zitten, laten gaan? Kunnen we die gedachten laten vallen als blaadjes van een boom?